The Data Journalism Handbook 1.0
Loading

Ο Μεγάλος Πίνακας των Εκλογικών Αποτελεσμάτων

Τα εκλογικά αποτελέσματα παρέχουν μεγάλες ευκαιρίες για να ειπωθούν ιστορίες με οπτικό τρόπο από κάθε οργανισμό ειδήσεων, αλλά για πολλά χρόνια αυτή ήταν μια ευκαιρία χαμένη για εμάς. Το 2008, εμείς και το τμήμα σχεδιασμού αποφασίσαμε να το αλλάξουμε αυτό.

Θέλαμε να βρούμε έναν τρόπο να παρουσιάσουμε αποτελέσματα που θα έλεγαν μια ιστορία και δεν θα έμοιαζαν με ένα κουβάρι αριθμούς πάνω σε ένα πίνακα ή χάρτη. Σε προηγούμενες εκλογές, αυτό; ακριβώς; κάναμε.

Όχι ότι είναι κατ΄ ανάγκη κάτι λάθος με ένα μεγάλο σωρό αριθμών, το οποίο αποκαλώ “μοντέλο CNN” με πίνακες, πίνακες και περισσότερους πίνακες. Δουλεύει επειδή δίνει στον αναγνώστη σχεδόν ακριβώς αυτό που θέλει να μάθει : ποιός νίκησε.

Και ο κίνδυνος να τα κάνουμε μούσκεμα με κάτι που δεν είναι ριζικά κακό είναι σημαντικός. Κάνοντας κάτι ριζικά διαφορετικό και απομακρυνόμενοι από κάτι που ο κόσμος περιμένει, θα μπορούσαμε να μπερδέψουμε πιο πολύ τα πράγματα, όχι λιγότερο.

Στο τέλος, ήταν ο Shan Carter του τμήματος γραφικών που βρήκε τη σωστή απάντηση, αυτό που τελικά καταλήξαμε να αποκαλούμε ο “μεγάλος πίνακας”. Όταν είδα τα σχέδια για πρώτη φορά ήταν κυριολεκτικά ένα χαστούκι. Ήταν ακριβώς σωστά.

Figure 25. The big board for election results (New York Times)

Τι το κάνει αυτό ένα μεγάλο κομμάτι οπτικής δημοσιογραφίας; Αρχικά το μάτι του αναγνώστη πέφτει αμέσως στη μεγάλη μπάρα που δείχνει το σώμα των εκλεκτορικών ψήφων στην κορυφή, αυτό που στη δημοσιογραφική διάλεκτο αποκαλούμε εισαγωγή ή τίτλο. Λέει στον αναγνώστη ακριβώς αυτό που θέλει να ξέρει και το κάνει τόσο γρήγορα, απλά και χωρίς καθόλου οπτικό θόρυβο.

Στη συνέχεια ο αναγνώστης οδηγείται στις πέντε ομάδες πολιτειών παρακάτω, οργανωμένες με βάση την εκτίμηση των Times σύμφωνα με την οποία μια πολιτεία θα ψήφιζε τον ένα υποψήφιο ή τον άλλο. Στη μεσαία στήλη είναι αυτό που στην ορολογία της δημοσιογραφίας θα αποκαλούσαμε γράφημα καρύδι, όπου εξηγούμε γιατί νίκησε ο Ομπάμα. Η διάδραση το κάνει ξεκάθαρο : Ο Ομπάμα κέρδισε όλες τις πολιτείες που αναμένονταν να κερδίσει και τέσσερις από τις πέντε αμφισβητούμενες.

Για μένα, αυτή η κατασκευή από τις πέντε στήλες είναι ένα παράδειγμα του πώς η οπτική δημοσιογραφία διαφέρει από άλλες μορφές σχεδίασης. Ιδεατά, ένα πολύ ωραίο οπτικής δημοσιογραφίας θα είναι και όμορφο και πληροφοριακό. Αλλά όταν είναι να διαλέξει μεταξύ της ιστορίας και της αισθητικής, ο δημοσιογράφος πρέπει να γείρει προς την πλευρά της ιστορίας. Και παρόλο που αυτή η διάταξη μπορεί να μην ήταν ο τρόπος που ένας καθαρός σχεδιαστής θα διάλεγε να παρουσιάσει τα δεδομένα, εν τούτοις λέει την ιστορία πάρα πάρα πολύ καλά.

Και τελικά, όπως κάθε καλό διαδικτυακό διαδραστικό, αυτό προσκαλεί τον αναγνώστη να πάει ακόμη βαθύτερα. Υπάρχουν λεπτομέρειες, όπως τα ποσοστά ψήφων για κάθε μία πολιτεία, ο αριθμός των εκλεκτορικών ψήφων και η αναφορά των ποσοστών επί τοις εκατό επίτηδες υποβαθμισμένα, ώστε να μην ανταγωνίζονται τα βασικά σημεία της ιστορίας.

Όλα αυτά κάνουν τον “μεγάλο πίνακα” ένα θαυμάσιο κομμάτι οπτικής δημοσιογραφίας το οποίο χαρτογραφεί σχεδόν τέλεια την επιτυχημένη δοκιμή της αντεστραμμένης πυραμίδας.

Aron Pilhofer, New York Times